De m y t h e v a n P e r s e p h o n e
Op een zomerdag was Persephone, de Godin van de Lente, bloemen aan het plukken met haar vriendinnen. Tussen de vele bloemen stond één bloem die anders was dan de rest, en al gauw was Persephone’s aandacht getrokken. Wat ze echter niet wist was dat Hades, de god van de Onderwereld, deze bloem had gecreëerd om Persephone naar de onderwereld te halen. Hij was namelijk radeloos verliefd op Persephone, maar wist dat zo’n lief en onschuldig meisje nooit vrijwillig mee zou afreizen naar de duistere onderwereld. De bloem was zó onweerstaanbaar mooi dat Persephone zich niet in kon houden en zich uitstrekte om de bloem te plukken voor haar moeder Demeter. Op dat moment spleet de aarde onder haar voeten open. In een fractie van een seconde kwam Hades te voren en met een ruk trok hij Persephone op zijn span met zwarte paarden. De spleet in de aarde sloot weer en niets wees erop dat Persephone daar ontvoerd was.
Demeter begon verwoed naar haar dochter te zoeken. Ze was intens verdrietig en weigerde haar taken als godin van de Vruchtbaarheid, en daarmee van de Groei en Vruchtbaarheid, uit te voeren. De aarde verdorde en voor het eerst werd het winter.De mensen konden hun graan niet meer oogsten, hun voorraadschuren raakten leeg en al snel brak er paniek uit. Zeus, de oppergod en vader van Persephone, kon het leed op aarde niet langer aanzien en spoedde zich naar Demeter om te proberen haar verantwoordelijkheden als godin duidelijk te maken. Maar de waanzinnige Demeter was voor geen rede vatbaar en dus zat er voor Zeus niks anders op om zijn machtige broer Hades op het matje te roepen. Hades vertelde Zeus dat de ontvoering niet meer ongedaan gemaakt kon worden. Hij had Persephone namelijk een hap van een granaatappel laten eten. De pitten van deze granaatappel bevatten de kracht om de geheimen van de onderwereld kenbaar te maken aan Persephone en dienden tegelijkertijd tot bevestiging van het huwelijk tussen Hades en Persephone. Het zou dus onmogelijk zijn voor de arme Persephone om de onderwereld voorgoed te verlaten. Zeus liet het hier niet bij zitten en dwong Hades tot een compromis. Persephone mocht voortaan in de lente en zomerperiode terugkeren naar het rijk van haar moeder, zodat ze er zorg voor kon dragen dat het koren weer kon groeien en de oogst werd binnengehaald. Maar als de schuren waren gevuld, keerde ze terug naar de onderwereld waar ze zich verenigde met haar man. Zo groeide ze zowel in haar rol van godin van de Lente én godin van de Onderwereld en begon ze steeds meer te middelen in zaken van leven en dood.
Gedurende de tijd dat Persephone bij haar moeder is, bloeit de aarde als nooit tevoren. Maar zodra Persephone afzakt naar de onderwereld, is haar moeder vol van verdriet en verdort de aarde weer. Dit fenomeen kennen wij in onze tijd nog als onze seizoenen.
Hoe vertaalt deze mythe zich nu naar ons dispuut? Een echte Persephone wordt gekenmerkt als een vrouw die het beste van deze twee werelden had, en zo staan wij dan ook al 30 jaar bekend in Maastricht. Aan de ene kant ambitieus en erg gedreven, maar aan de andere kant niet bang om haar grenzen op te zoeken.
Op een zomerdag was Persephone, de Godin van de Lente, bloemen aan het plukken met haar vriendinnen. Tussen de vele bloemen stond één bloem die anders was dan de rest, en al gauw was Persephone’s aandacht getrokken. Wat ze echter niet wist was dat Hades, de god van de Onderwereld, deze bloem had gecreëerd om Persephone naar de onderwereld te halen. Hij was namelijk radeloos verliefd op Persephone, maar wist dat zo’n lief en onschuldig meisje nooit vrijwillig mee zou afreizen naar de duistere onderwereld. De bloem was zó onweerstaanbaar mooi dat Persephone zich niet in kon houden en zich uitstrekte om de bloem te plukken voor haar moeder Demeter. Op dat moment spleet de aarde onder haar voeten open. In een fractie van een seconde kwam Hades te voren en met een ruk trok hij Persephone op zijn span met zwarte paarden. De spleet in de aarde sloot weer en niets wees erop dat Persephone daar ontvoerd was.
Demeter begon verwoed naar haar dochter te zoeken. Ze was intens verdrietig en weigerde haar taken als godin van de Vruchtbaarheid, en daarmee van de Groei en Vruchtbaarheid, uit te voeren. De aarde verdorde en voor het eerst werd het winter.De mensen konden hun graan niet meer oogsten, hun voorraadschuren raakten leeg en al snel brak er paniek uit. Zeus, de oppergod en vader van Persephone, kon het leed op aarde niet langer aanzien en spoedde zich naar Demeter om te proberen haar verantwoordelijkheden als godin duidelijk te maken. Maar de waanzinnige Demeter was voor geen rede vatbaar en dus zat er voor Zeus niks anders op om zijn machtige broer Hades op het matje te roepen. Hades vertelde Zeus dat de ontvoering niet meer ongedaan gemaakt kon worden. Hij had Persephone namelijk een hap van een granaatappel laten eten. De pitten van deze granaatappel bevatten de kracht om de geheimen van de onderwereld kenbaar te maken aan Persephone en dienden tegelijkertijd tot bevestiging van het huwelijk tussen Hades en Persephone. Het zou dus onmogelijk zijn voor de arme Persephone om de onderwereld voorgoed te verlaten. Zeus liet het hier niet bij zitten en dwong Hades tot een compromis. Persephone mocht voortaan in de lente en zomerperiode terugkeren naar het rijk van haar moeder, zodat ze er zorg voor kon dragen dat het koren weer kon groeien en de oogst werd binnengehaald. Maar als de schuren waren gevuld, keerde ze terug naar de onderwereld waar ze zich verenigde met haar man. Zo groeide ze zowel in haar rol van godin van de Lente én godin van de Onderwereld en begon ze steeds meer te middelen in zaken van leven en dood.
Gedurende de tijd dat Persephone bij haar moeder is, bloeit de aarde als nooit tevoren. Maar zodra Persephone afzakt naar de onderwereld, is haar moeder vol van verdriet en verdort de aarde weer. Dit fenomeen kennen wij in onze tijd nog als onze seizoenen.
Hoe vertaalt deze mythe zich nu naar ons dispuut? Een echte Persephone wordt gekenmerkt als een vrouw die het beste van deze twee werelden had, en zo staan wij dan ook al 30 jaar bekend in Maastricht. Aan de ene kant ambitieus en erg gedreven, maar aan de andere kant niet bang om haar grenzen op te zoeken.
